Toen ik dertien was, zag ik mijn eerste James Bondfilm in de bioscoop. Dat was On Her Majesty’s Secret Service. James Bond werd gespeeld door de Australische acteur George Lazenby, die al na één keer werd afgeserveerd. Volgens de recensenten is dit niet het beste deel in de reeks, maar destijds maakte deze film op mij een verpletterende indruk. Het verhaal speelt zich af in het winterse decor van het Zwitserse hooggebergte, waar James het geboefte van zich af moet houden.
Bondmeisje is Diana Rigg, dan al bekend als Emma Peel in de tv-serie De Wrekers. Zij speelt Tracy. James en Tracy worden verliefd op elkaar en trouwen aan het eind. Als je James Bond bent kun je niet getrouwd zijn. Wanneer James en zijn bruid een romantisch ritje in de sneeuw maken, ligt er achter een sneeuwhoop dan ook een schurk om het prille geluk te verstoren. Hij wil James doodschieten. Maar als je James Bond bent word je ook niet doodgeschoten. De schurk mist en raakt Tracy. Zij sterft in de armen van James, die gepijnigd kijkt maar zijn emoties weet te beheersen.
Geschokt door deze wreedheid voelde ik de tranen opkomen. Maar omdat ik op James Bond wilde lijken, kon ik ze met een uiterste krachtsinspanning binnenhouden.
Vorige week gingen we met vrienden naar de nieuwe Bondfilm, Skyfall. Het wemelt van de schurken en er wordt heel wat afgeknald. Daarmee vertel ik u niets nieuws. Het einde biedt wel nieuws. Er gebeurt iets ergs en James is van de kaart. Hij trekt geen onthutste grimassen, wel zien we een traan. James Bond huilt!
Ook deze keer wilde ik solidair zijn met James en meehuilen. Niet zozeer om het einde van Skyfall, maar om de dood van Tracy, 43 jaar daarvoor.
Hiermee is een taboe definitief geslecht.
Mannen op de hele wereld: laat uw schroom varen en huil eens, als u de aanvechting heeft! Als zelfs James Bond huilt, waarom wij dan niet?
Wel met een goede reden hoor, niet meteen om alles gaan huilen, dat is ook weer geen gezicht.