‘De Amerikaanse zanger Lou Reed keert na zijn overlijden eerder deze week terug in de Nederlandse hitlijsten’, lezen we vandaag in de media. ‘Zijn liedje Perfect Day uit 1972 komt dit weekend op nummer 33 binnen in de Mega Top 50. Nooit eerder stond de originele versie in een Nederlandse hitlijst genoteerd.’
Lou als muzikale Jezus terug. Met een lied dat hij nooit eerder als single uitbracht. Een wonder?
Lou Reed werd 71 jaar. Menigeen had dát in de jaren zeventig voor een wonder gehouden. Reed zat in de hippe scene van New York en behoorde tot de entourage van kunstenaar Andy Warhol. Hij ging op in de hallucinerende gekte en dronk, slikte, snoof en prikte alles wat binnen handbereik lag.
Het New York van de jaren zeventig was vuil, woest en misdadig. Voor kunstenaars als Reed een oneindige bron van inspiratie en creativiteit. New York zou zijn muze blijven. Hij werd de muzikale stadsdichter. Letterlijke getuigenis is zijn album New York (1989), waarmee hij volgens recensenten zijn artistieke comeback vierde, na eclatante mislukkingen.
Ook dat kenmerkte Lou Reed, nurks en tegendraads in interviews en eigengereid in muzikale keuzen. Na een paar succesvolle albums gaf hij zich over aan wilde experimenten. Die werden steevast in de pers gekraakt. Zelf zei hij erover: ‘Dat is niks nieuws voor mij. Ik ben mijn tijd veel te ver vooruit, dat is mijn probleem. Het duurt altijd eeuwen voor de rest van de wereld mij heeft bijgebeend.’
Transformer (1972) zien velen als Reeds beste album. Daarop zijn bekendste lied Walk on the wild side: du dudu dudu…
Mijn favoriet is Berlin (1973). Die gaat over de scheiding van twee ex-geliefden en trekt de luisteraar mee in een poel van drugs, prostitutie en zelfmoord. Maar de muziek! Geen opgelegde vrolijkheid waar je treurig van wordt, maar een veelkleurige droefenis waar je van opkikkert.
Over Berlin weer volop verhalen en anekdoten.
Voor het nummer The kids had Reed hartverscheurend huilende kinderen nodig. Het verhaal gaat dat producer Bob Ezrin zijn twee kleine kinderen in een kamer opsloot, nadat hij had verteld dat ze hun moeder nooit meer zouden zien. Reed kreeg het gehuil dat hij wilde. Ezrin ontkende, maar gaf wel toe dat hij in die tijd tot over zijn oren in de drank en dope zat en af en toe de weg kwijt was.
Bijna volgens traditie werd Berlin door sommigen neergesabeld, bijvoorbeeld in het gezaghebbende Rolling Stone: 'Sommige platen zijn zo weerzinwekkend dat je fysiek wraak zou willen nemen op de makers ervan.’
Een meesterwerk, oordeelt Rolling Stone nu.
Dat had mijn klasgenoot Tom toen beter gezien. Hij schreef over Berlin meteen een lovende recensie in onze schoolkrant. Hij heeft er kijk op, niet voor niets is hij nu de officiële popprofessor van Nederland. Ik verlaat me graag op autoriteiten, zeker als ik ze graag mag.
Treffend sluitstuk van Reeds muzikale carrière was het album Lulu (2011), dat hij opnam met de metalband Metallica. Door alles en iedereen gekraakt. Ik ken het niet, maar ben door die recensies geneigd eens te luisteren. Zou Lou zijn tijd toch weer vooruit zijn geweest?
Lou Reed is in de vredige omgeving van het plaatsje East Hampton gestorven, zegt zijn weduwe Laurie Anderson: ‘Lou was een tai chi-meester en bracht zijn laatste dagen hier door terwijl hij gelukkig en overweldigd was door de schoonheid en kracht en zachtheid van de natuur.’
Iets anders dan het beton van de wereldstad.
Een muzikale dichter is dood. Er blijven er nog een paar over. Zoals Leonard Cohen (79) en Bob Dylan (72), die niet van ophouden weten en naar Nederland blijven komen. Totdat ook zij er niet meer zijn.
Lou Reed overleed afgelopen zondag. Voor velen geen perfect day.