Waar gekookt wordt vallen spaanders.
U heeft voor een gerecht vast wel eens ansjovis gebruikt. Die zit in een langwerpig plat blikje. Voor opening van dat blikje zijn geduchte voorbereiding en diepe concentratie nodig. Opent u argeloos zo’n blikje, dan dreigt een oliebad over kleding en lijf of een diepe vleeswond in duim of vinger. Bij ansjovis moet je naar de dokter of onder de douche.
Ook onder de douche – bruggetje – moet je oppassen. Het is een hele klus om voor de wasbeurt de juiste fles of flacon te kiezen. Waarom staat er nooit meer op wat erin zit? ‘Zeep’ of ‘shampoo’ kom je niet meer in leesbare letters tegen. Wel allerlei onzin. Vooral in het Engels natuurlijk, want in het Engels word je schoner.
Als ik onder de douche sta, bespringt mij de twijfel. Dove vertelt mij dat ik ‘go fresh nourishment’ nodig heb. De fles Fa schreeuwt ‘Yoghurt’. Yoghurt? In kleinere letters: ‘with Yoghurt-protein.’ Ah, natuurlijk. Bijna niet meer leesbaar: ‘Intense moisture.' Intense wat? Bij Andrélon kan ik alleen ‘Iedere dag’ lezen. Ha gelukkig, Nederlands. Maar wat moet ik iedere dag? Rituals dan maar? ‘Organic Rice Milk & Cherry Blossom’ lees ik. Maar waar moet dat op, in of aan?
Omdat ik onder de douche mijn leesbril niet draag, heb ik al ik weet niet wat in mijn haar gesmeerd.
Vroeger had je ‘groene zeep’. Daarmee maakte mijn oma het huis schoon. Het rook heel bijzonder. Ik stel mij voor dat er zoiets opstond als: ‘Voor een grondige reiniging van het hele huis!’ Dat is bruikbare informatie. Je weet dat je dat niet in je haar moet smeren. Waar is de groene zeep gebleven?
Vorige week wilde ik een gerecht met ansjovis maken. Een beetje verstrooid ging ik het blikje te lijf. Genadeloos nam de ansjovis mij te grazen. Vrouw en kinderen liet ik mijn bloedende olievinger zien. Mijn dochter van veertien was van mijn zelfbeklag niet onder de indruk: ‘Pap, in Afrika hébben ze helemaal geen ansjovis.’